Na zawsze w moim sercu. 27 pięter Alterli
Dni świetności lat 70. XX wieku wciąż trwają w 23. dzielnicy Wiednia. Znajduje się tu największy kompleks socjalny w Austrii – Wohnpark Alterlaa, sztandarowy projekt architekta Harry'ego Glücka. Bianca Gleissinger z humorem przygląda się zaskakująco, wręcz niewiarygodnie, szczęśliwym mieszkańcom i mieszkankom tego „miasta w mieście”, które pozwala ludziom wywodzącym się z klasy robotniczej i średniej wieść wygodne życie. Opalać się przy basenie na dachu 27-piętrowca, robić zakupy w sąsiedniej klatce czy korzystać z licznych usług publicznych, dzięki którym życie poza kompleksem może wydawać się szare i nieatrakcyjne.
Film przedstawia wiele faktów i statystyk na temat słynnego już na całym świecie założenia urbanistycznego, prezentowanego w Pawilonie Austrii na Biennale Architektury w 2025 roku jako wzór z przeszłości, ale i model dla planowania przyszłości. Jednak osobista pieśń pochwalna na cześć osiedla, które reżyserka niechętnie opuszczała po rozwodzie rodziców, pozwala na przedstawienie żywych opowieści nie tylko o przestrzeni, ale również o stylach życia mieszkańców i mieszkanek, dla których Alterlaa jest dosłownie wszystkim. Jednocześnie odsłania ciemną stronę funkcjonowania w tej kolorowej, nostalgicznej i niepokojącej swą pozorną idealnością utopii.
Pokaz realizowany we współpracy z Austriackim Forum Kultury w Warszawie i Narodowym Instytutem Architektury i Urbanistyki oraz dzięki wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Die glorreichen Tage der 1970er Jahre dauern im 23. Wiener Gemeindebezirk noch immer an. Hier befindet sich der größte Sozialwohnungskomplex Österreichs – der Wohnpark Alterlaa, ein Vorzeigeprojekt des Architekten Harry Glück. Bianca Gleissinger beobachtet mit Humor die überraschend, ja geradezu unglaublich glücklichen Bewohnerinnen und Bewohner dieser „Stadt in der Stadt”, die Menschen aus der Arbeiter- und Mittelschicht ein komfortables Leben ermöglicht. Sie können sich am Pool auf dem Dach eines 27-stöckigen Gebäudes sonnen, im benachbarten Einkaufszentrum einkaufen gehen oder zahlreiche öffentliche Dienstleistungen in Anspruch nehmen, die das Leben außerhalb des Komplexes grau und unattraktiv erscheinen lassen.
Der Film präsentiert viele Fakten und Statistiken über das weltweit bekannte städtebauliche Projekt, das im österreichischen Pavillon auf der Architekturbiennale 2025 als Vorbild aus der Vergangenheit, aber auch als Modell für die Zukunftsplanung vorgestellt wird. Die persönliche Lobeshymne auf die Siedlung, die die Regisseurin nach der Scheidung ihrer Eltern nur ungern verlassen hat, ermöglicht es jedoch, lebendige Geschichten nicht nur über den Raum, sondern auch über die Lebensweisen der Bewohnerinnen und Bewohner zu erzählen, für die Alterlaa buchstäblich alles ist. Gleichzeitig enthüllt sie die Schattenseiten des Lebens in dieser bunten, nostalgischen und mit ihrer scheinbaren Idealität beunruhigenden Utopie.
Die Ausstellung wird in Zusammenarbeit mit dem Österreichischen Kulturforum in Warschau und dem Nationalen Institut für Architektur und Stadtplanung sowie mit Unterstützung der Stiftung für deutsch-polnische Zusammenarbeit realisiert.